Nuevo artículo en veredes.
No contexto hedonista e decadente dun balneario decimonónico destacan unha serie de orixinais asentos. Cadeiras vacacionales de cor branca desde as que os personaxes, impecablemente vestidos, entréganse á boa vida e déixanse ver ufanos con todas as súas miserias e histerismos.
Aparentemente autobiográfica, a película de Fellini desgrana os problemas de identidade, inseguridade e crise creativa a través das evolucións do seu protagonista: un director consagrado que se enfronta ao comezo inminente dun novo rodaje á vez que é asediado por perturbadoras visións en forma de soños e recordos.
Nese contexto irreal aparece no inicio da película o modelo máis exótico e radical de asento: Un gracioso banco acústico desde o que os personaxes gozan as augas medicinales e a música de Wagner.
Este asento para escoitar é o suficientemente ancho para ser utilizado en parella e é nel onde atopa Guido (Mastroiani) o primeiro espazo de intimidade da película e recibe a devastadora opinión que sobre o seu proxecto ten un afamado crítico cinematográfico.
Aínda que a maior parte das cadeiras da película son as clásicas Thonet ou os anónimos mobles de tubo de aceiro habituais das terrazas exteriores, ao final da historia reaparecen uns asentos orixinais e excesivos capaces de producir un espazo contorna ao usuario. Trátase dunhas bellísimas cadeiras de mimbre branco que grazas a unha xenerosa capota constrúen unha coraza ao redor de quen as ocupa.
Dispoñen ademais duns ventanucos laterales de tal forma que sen menoscabar a discreción resulta posible fisgar a ambos os dous lados.
Recorda este último deseño a algúns traballos de Jaime Hayón, especialmente a Showtime producida por BD que con tan irreverente descaro fai súa esa atmosfera dulzona e lixeira do dolce fare niente.
Elías Cueto, arquitecto
Santiago de Compostela, setembro 2012