Nuevo artículo en veredes.
Unha das pezas de mobiliario máis fascinantes da historia é a que pinta Antonello da Messina para San Jerónimo. Mediante sucesivas operacións de encapsulamiento e coma se dunha narración de Borges tratásese, o pintor renacentista sitúa un espazo dentro doutro e este dentro de uno máis. O cadro enmarca unha parede, cuxa porta enmarca un espazo gótico dentro do cal unha complexa peza de mobiliario enmarca ao santo que dá nome ao cadro.
A serie de enmarcaciones sucesivas non se acaba no protector Scriptorium construído contorna á persoa de San Jerónimo. A mirada do santo diríxenos cara á cápsula definitiva, un colector en cuxo interior cabe todo: un libro. A San Jerónimo atribúese a primeira tradución ao latín do antigo testamento coñecido como a vulgata. É precisamente ese libro o que brilla con luz propia no centro “aureo” do cadro e constitúe o colector definitivo: a narración.
Tanto o pintor como o tradutor centran a súa mirada nese libro, aínda que ambos o contemplan desde a distancia. A pose hierática do santo é tan ríxida como a sucesión de enmarcaciones do pintor. O complexo e ríxido aparello formado polo mobiliario é como o complexo e ríxido aparello da perspectiva. Dous produtos culturais destinados a enmarcar a narración, a dirixir a nosa mirada cara a ela. Apuntar cara a unha narración que explica e dá sentido a canto lle rodea, tal é o propósito da escenografía representada no cadro, do deseño do mobiliario, e, por que non, o propósito destas liñas.
Elías Cueto, arquitecto
Santiago de Compostela, xullo 2011
Publicado en Nº 313 [sillas…]