Nuevo artículo en veredes.
A sofisticación no deseño e construción das cadeiras ha ter moito que ver co ensamblaje de diferentes materiais e formas. Con todo a tecnoloxía fai posibles cadeiras dunha soa peza nas que o material, a súa forma, ou sencillamente a técnica e o proceso de conformado, alcanzan unha singular expresividade.
No que aos deseños dunha soa peza refírese, o plástico é sen dúbida o material por excelencia. As cadeiras de plástico moldeado están por todas as partes e non faltan bos exemplos das posibilidades que este material ofrece. Tal é o caso de Neiji, unha cadeira elegante e altiva deseñada por Mukomelov Studio en 2010 emparentada quizais co taburete WW de Phillip Starck.
Quizais o exemplo máis irreverente de cantos deseños realizáronse en plástico sexa precisamente do diseñador francés, Louis Ghost, un deseño realizado por Phillipe Starck para Kartell en 2008. Nesta peza o xenial diseñador francés logra algo aparentemente imposible: Un Luís XV de metacrilato!
Tamén dunha peza e en plástico, pero nos límites da experimentación descubrimos Pe Pink de Tom Price. Trátase dun deseño baseado no uso de materiais con baixo punto de fusión como o polietileno. Así, quentando un molde con forma de asento e por simple contacto con devandito material obtén a forma exacta do asento sobre unha imprevisible maraña de plástico fundido que serve como patas da cadeira final.
Tamén mediante o uso de plásticos con baixo punto de fusión atópase Original Stool un proxecto de BreadedEscalope. Neste caso a forma e cor do obxecto queda fóra de control para os diseñadores que someten a peza aínda sen solidificar a diferentes situacións obtendo unhas formas e mesturas de cor igualmente diferentes e imprevisibles.
Definir procesos de produción orientados á obtención de formas imprecisas, e xa que logo producir obxectos únicos, é un obxectivo compartido por diversas propostas. No caso do israelí Guy Michaly destaca Blast, un taburete cuxa forma obter mediante unha explosión controlada. Para iso previamente dáse forma a un casquillo mediante o corte por laser dunha chapa e posteriormente se sueldan as dúas pezas. A continuación colócanse cargas explosivas de tal forma que a súa detonación confira a forma final ao taburete, forma que evidentemente é irrepetible.
Unha proposta similar foi desenvolvida por Johannes Hemann. Mediante un pequeno espazo pechado no que simula tornados, este diseñador deixa que os fragmentos dun material agrúpense caóticamente ata formar obxectos. Tal é o caso de Geoffrey, un sofá no que os tradicionais recortes de espuma do reencho se auto-organizan para formar un asento.
Coa mesma intención de lograr obxectos con formas únicas dando forma a procesos caóticos, Jólan van der Wiel utiliza a forza electromagnética en lugar das turbulencias atmosféricas. Para iso un material condutor da electricidade é depositado entre varios campos magnéticos que deforman esta sustancia dando forma a un taburete.
Cun proceso de fabricación máis sinxelo e un aspecto final igualmente imprevisible destaca a cadeira Rememberme deseñada por Tobias Juretzek para Casamanía. Trátase dun produto fabricado a partir de roupa vella que é introducida nun molde e prensada con resina. A forma final é repetitiva e sinxela pero o aspecto do produto terminado é sempre único debido a que nel se incorpora de forma reconocible a roupa vella utilizada na súa fabricación.
E tamén con material de desfeito aínda que neste caso con residuos de plástico inxectado, KOCX desenvolveu un sinxelo sofá modular dunha soa peza.
Cunha formulación similar o holandés Dirk van der Kooij deseñou Endless, unha cadeira e mecedora fabricadas dunha soa peza. Como no caso anterior, a produción do mobiliario tamén se basea en material de desfeito, en leste caso bólas de plástico reciclado. Aquí con todo o proceso de fabricación evita o uso de custosos moldes e baséase nun brazo robótico, unha peza con máis de 140.000 horas de traballo acumulado que o diseñador comprou cando ía ser retirado dunha fábrica chinesa. Convenientemente reprogramado, ese brazo é capaz de producir cadeiras sen interrupción podendo variar a súa cor en función dos residuos de plástico con que se alimenta a maquina. A produción continuada admite continuos cambios na forma ou escala do modelo xa que esta non depende dun molde senón que é impresión directa dun modelo CAD.
Pero non todo é plástico no que á fabricación de asentos nunha soa peza refírese. Florian Schimid () traballou co “lenzo formigonado”,, un material ao que se lle pode dar forma coma se dunha tea tratásese pero que unha vez fraguado é tan ríxido e resistente como o hormigón. En Stitching, este diseñador traballou sobre diferentes patróns utilizando de forma desenfadada cordóns de cores para dar forma ao produto final mentres este fragua.
Dunha peza fórmase igualmente Glacier, unha exclusivísima chaise-longe deseñada por Brodie Neill a partir de 135 litros de vidro solidificado. A peza supera os 300Kg de peso e a súa fabricación precisa dun secado que se prolonga durante máis de 80 días. O traballo de Neill recorre frecuentemente ao escultural e recorda ao ben coñecido traballo de Ron Arad, especialmente nos seus deseños resoltos mediante aceiro inoxidable como é o caso de Reverb.
No extremo oposto no que a exclusividad refírese atópase o traballo de Dirk Winkel. Partindo dos principais clásicos do deseño como a cadeira Barcelona de Mies van der Rohe ou a LC2 de Le Corbusier, este diseñador produce Stacking Hommage. Trátase de copias daqueles iconos do deseño realizadas en plástico moldeado e perfectamente apilables. Debo recoñecer que sento debilidade por estas “copias baratas” e a súa descaro iconoclasta, singularmente provocador e auténtico.
Dunha peza e informal resulta a proposta de Kanana Kanishi. Koke-a é un ambiguo moble para descansar en que o punto de partida non é o sofá ou a chaise-long senón unha “alfombra modificada”. O resultado é unha peza adaptada á tradición xaponesa de sentarse no chan que promueve posicións imprevistas e ofrece un provocador cor e textura de musgo.
Elías Cueto, arquitecto
Santiago de Compostela, febreiro 2012
Publicado en Nº 313 [sillas…]